این سلول ها پس از اتصال به آنتی ژن های اختصاصی فعال می گردند (سلول T بواسطه تماس با پپتیدآنتی ژنی متصل به MHC و سلول B با اتصال به آنتی ژن های آزاد ) اما عموماً تماس با Ag اولین پیام جهت فعالیت بوده و فاکتورهای کمک تحریکی به عنوان دومین پیام فعال کردن لازمست که دخالت مولکول های سطحی نامیده می شود . در آزمایشگاه جهت فعالیت این سلول ها از موادی مانند Ag های اختصاصی ، آنتی بادی های مونوکلونال علیه [TCR-CD3] یا علیه CD2 و بخصوص از لکتین ها استفاده می شود . لکتین ها پروتئین های متصل شوند به کربوهیدرات ها هستند که از گیاهان و باکتری ها منشا گرفته و بعضی از آنها قادرند لنفوسیت ها را با اتصال متقاطع BCR یا TCR ها فعال کنند و سبب تقسیم میتوز در آنها گردند (از اینرو میتوژن Mitogen) نامیده می شوند و از انواع این میتوژن ها می توان به( PHAیا فیتوهما گلوتینین )( Con-A = کونکاوالین A) که سلول های T انسان و موش را تحریک می کنند و LPS) لیپوپلی ساکارید ) که سلول های B موش را تحریک می کند و یا (میتوژن پوکوید Pokeweed) (PWM) که هر دو نوع سلول های T و B را در انسان تحریک می کند نام برد .
واکنش لنفوسیت های غیر فعال با یک آنتی ژن باعث یکسری وقایع اولیه بیوشیمیایی می شود که منجر به تولید (پیامبران ثانویه ) در داخل سلول T یا B می گردند و این پیامبران ثانویه باعث تغییراتی در سطح DNA سلول می شوند . در هر دوی این سلول ها بطور خلاصه با تحریک آنتی ژنی ، تحریک متابولیسم فسفاتیدیل اینوزیتول بکار می افتد . این واکنش باعث تولید دو پیامبر ثانویه ، یعنی اینوزیتول ۱و ۴و ۵ تری فسفات (IP3) و دی آسیل گلیسرول (DAG) می گردد . IP3 باعث آزاد شدن Ca+2 از منابع داخلی شده و DAG پروتئین کیناز C را فعال می کند . این آنزیم همراه با سایر کینازها ، تعدادی از مولکول های سطحی را فسفوریله کرده و باعث فعالیت ژن های بخصوصی می شوند . پس از زمان کوتاهی که از درگیری لنفوسیت با Ag می گذرد ، تعدادی از مولکول های سطحی مربوط به فعالیت ظاهر می شوند و واکنش مولکول های اخیر با لیگاندهای خود باعث تزاید ، تکثیر و بلوغ لنفوسیت ها می گردد .
