هنگامی که آنتی ژن و آنتی بادی در یک محلول قرار می گیرند کمپلکس های آنتی ژن –آنتی بادی بطور مداوم تشکیل و خود به خود از همدیگر جدا می شوند تا آنکه بعد از مدتی میزان تشکیل کمپلکس و سرعت تجزیه با هم برابر شود و سیستم به حالت تعادل دینامیک برسد. قدرت این واکنش و پیوند بین Ag-Ab تحت تاثیر فاکتورهای مختلف مانند دما ، غلظت هر یک از اجزاء و شرایط حلال قرار می گیرد. در چنین شرایطی غلظتی از آنتی ژن که سبب شود نیمی از آنتی ژن ها با آنتی بادی واکنش دهند و نیمی دیگر در محلول آزاد بمانند به عنوان معیاری برای سنجش قدرت پیوند در نظر گرفته می شود. قدرت اتصال یک پاراتوپ یا ناحیه Fab آنتی بادی به یک اپی توپ آنتی ژنیک اصطلاحا” میل ترکیبی منفرد [۱] گفته می شود و قدرت اتصال بین مجموعه پاراتوپهای آنتی بادی با اپی توپهای آنتی ژنیک به معنی میل ترکیبی تام در اصطلاح [۲] خوانده می شود که بسیار قویتر از میل ترکیبی منفرد به ازای هر جایگاه اتصال می باشد . قدرت اتصال یا میل ترکیبی [۳] آنتی بادی به آنتی ژن به دو عامل بستگی دارد :
۱) مکمل بودن فضائی [۴] : این عامل بستگی به شکل فضائی حفره پاراتوپ دارد که به آن فرضیه قفل و کلید[۵] هم می گویند. به عبارت بهتر این حفره را می توان به مانند لباسی که سیستم ایمنی بمنزله خیاط ، برای یک فرد که یک آنتی ژن باشد دوخته است ، تشبیه کرد .
۲)اتصالات غیر کووالانسی [۶] : این اتصالات بین مولکول های آنتی ژن واسیدهای آمینه منطقه پاراتوپ آنتی بادی ، که در تماس مستقیم با آنتی ژن هستند برقرار می شود و شامل پیوندهای هیدروژنی ، پیوندهای یونی بین گروه های مثبت و منفی ،پیوندهای الکتروستاتیک ، نیروی الکتریکی واندروالس و پیوندهای هیدروفوبی می باشند .
