خون­گیری مرتب حتی سه تا چهار میلی­لیتر در روز ممکن است در بعضی از بیماران منجر به کم­خونی شود. بنابراین کنترل حجم خون و هم­چنین تعداد خون­گیری­ها پی در پی مهم است.  چون معمولاً حجم خون مورد نیاز هر یک از آزمایش­ها در هر روش مشخص می­باشد،میتوان حجم مورد نیاز در خونگیری را محاسبه نمود در آزمایش­های یک آزمونی، بهتر است به جای رگ، از خون مویرگی استفاده نمود.

 

خون­گیری از بیماران تحت دوزهای بالای مواد ضد انعقاد، از جمله وارفارین یا از افراد با اختلال انعقاد خونی مانند هموفیلی، ممکن است منجر به خون­ریزی شدید درون بافت مجاور (سندرم کمپارتمنت) شود. حالت ضعیف این سندرم به صورت هماتوم ظاهر می­شود. سندرم کمپارتمنت با تورم و درد همراه است و می­تواند منجر به آسیب­دیدگی بافت­های مجاور و اعصاب شده و خطرناک باشد. بیمار مشکوک باید به سرعت تحت نظر پزشک قرار گیرد.

 

جمع­آوری خون از سیاهرگ­های حفره آرنجی، اعصاب موضعی را در معرض خطر قرار داده و آسیب­پذیر می­کند. درد برخورد سوزن با عصب،در حد  که تا پائین بازو کشیده می­شود و احساسی شبیه شوک الکتریکی دارد. در چنین حالتی سوزن را باید بلافاصله بیرون کشید و خون­گیری در موضع دیگر بخصوص از دست دیگر انجام شود. این اتفاق باید براساس استانداردهای بین­المللی مستندسازی شود.

برای جلوگیری از آسیب عصبی باید حتی­الامکان از چرخاندن سوزن در رگ پرهیز نمود و بیش­تر از رگ باسیلیک استفاده نمود.

 

پاکیزگی و نظافت، اصل مهم در خون­گیری است که هرگونه عفونت در مرحله قبل، طی خون­گیری زدوده شده و بانداژ روی زخم، و برای جلوگیری از عفونت حداقل تا ۱۵ دقیقه پایدار بماند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *