همانطور که می دانیم ایمونوگلبولین های غشایی و ترشحی در انتهای کربوکسیلی خود با یکدیگر تفاوت دارند بدین ترتیب که مثلاً در IgM ترشحی زنجیره سنگین بعد از دومن چهارم خود یک قطعه دمی [۱] حاوی اسید آمینه های باردار دارد در حالیکه در زنجیره سنگین غشایی بدنبال دومن چهارم فضای کوتاهی شامل ۲۶ اسید آمینه هیدروفوب داخل غشایی و سپس یک دنباله سیتوپلاسمی شامل ۳ اسید آمینه مشاهده می گردد (شکل ۱۰).
تبدیل زنجیره سنگین غشایی به نوع ترشحی هم در جریان پردازش mRNA صورت می گیرد . نسخه اولیه RNA در تمامی سلول های B تولید کننده IgM حاوی این قطعات می باشد .VDJ باز آرایی شده چهار اگزون C که کد کننده دومن های ناحیه C هستند قرار گرفته اند و یک اگزون کوچک که بلافاصله در سمت /۳ چهارمین اگزون C قرار داشته و قطعه دمی را کد می کند و بالاخره دو اگزون که کد کننده دومن های داخل غشایی و سیتوپلاسمی می باشند . پردازش متناوب این نسخه در مکان های مختلف تعیین کننده حضور یا عدم حضور اگزون های غشایی و سیتوپلاسمی در mRNA می باشد . در صورت حضور این اگزون ها ایمونوگلبولین غشایی بوده و در غشا لیپیدی دو لایه فرو می رود و در صورت عدم حضور این دو اگزون انتهای کربوکسی زنجیره سنگین حاوی تقریباً ۲۰ اسید آمینه هیدروفیل است که قطعه دمی را تشکیل می دهد و قابلیت حضور در غشاء را نداشته و ترشح می گردد . پس هر سلول B توانایی تولید هر دو نوع ایمونوگلبولین را داشته ولی سیگنال هایی که روند فوق را در مکان های مختلف کنترل کنند هنوز مشخص نشده اند . اشکال ترشحی زنجیره سنگین هم بندرت ساخته می شود و بیشتر IgD به صورت غشایی دیده می شود ( شکل ۱۰) .
